17 Eylül 2008 Çarşamba

...Dondurma...

İki küçük kız çocuğu dondurma yerler yavaş yavaş. Bitirmek istemezler dondurmalarını. En son kendinin ki kalsın isterler. Daha çok yemiş gibi hissederler kendilerini. Birbirlerinin elindeki dondurmaya baka baka, azıcık azıcık yerler. Beş- altı yaşlarında iki küçük kız çocuğu büyüdü şimdi.  Yanlız ve uzak olsalarda hala birbirlerini düşünerek ve yavaş yavaş yerler dondurmalarını.  

Biri çikolatalı yer hep, diğeri karışık ama çikolatalısından koydurmaz. Birazdan merak edecek arkadaşınınkinin tadını ve değişecekler, tadacaklar azıcık azıcık.

Biz böyle büyüdük. Paylaşmaya dondurmamızdan başladık. Sonra kalemlerimizi, silgilerimizi, eşarplarımızı, kıyafetlerimizi, sevinçlerimizi, hüzünlerimizi, omuzlarımızı, dizlerimizi... 

Haydi gel yakınıma yine paylaşalım çayımızı, çorbamızı..




Hiç yorum yok:

Yorum Gönder